Ben güldüğümde çok gürültü çıkarıyorum. Büyük kahkahalar atıyorum ve çınlatıyorum ortalığı. 86 yaşındaki kayınpederim arada sırada “Yahu bi gülsene” diyor, basıyorum kahkahayı, çok hoşuna gidiyor. “Çıngırak gibi gülüyor yahu!” diyor, o da gülüyor.
Muhabbet kuşum kahkahamı taklit ediyor. Genizden gelen mikrofonik sesiyle kahkahamı yansılıyor. Onu duyan “Aaaa bu senin gibi kahkaha atıyor!” diyor.
Annem çok güldüğümüz zaman “Aman çok güldük hayrolsun” diyerek ‘Çok gülen çok ağlar’ lafını ima ediyor, ödü patlıyor.
Babaannem çok gülerdi ama anımsıyorum gülerken hep kapardı ağzını.
Halam iyi güler, basar kahkahayı, hakkını verir. Belki ben onu taklit ediyorum.
Geçen gün bir komşunun evinde otururken yaşlı bir başka komşu geldi, “Gülme o kadar iyi değil!” dedi.
30’lu yaşlarındaki ben gıcık olurdu.
50’lili yaşlarındaki ben anlıyor onu.
Yüzünün çizgilerine bakıyorum; sertlik yerleşmiş; gülümsemesini elinden almış birileri belli… Belki de çocukluğundan beri.
Kadın olmak zor. Gülmenin, hele de sesli gülmenin ayıp ve günah sayıldığı coğrafyalarda gülen kadınlar olmak zor.
Cumhuriyet Bayramı sabahı yazıyorum bu yazıyı. Kutlamalara gidemiyoruz, kızım hasta. Ama kendi kendimize kutluyoruz bayramımızı.
Bayrağımı astım balkona, girişteki pergolayı bayraklarla süsledim.
Sevgili Ata’mın çatık kaşlı ama sevdiğim resmine bakıp gülümsedim.
Teşekkür ettim kalbimden.
Beni olduğum insan yapan devrimleri için…
Kıyısında yaşadığım denize dalıp balıklar gibi kulaç atmama izin veren özgürlük için…
Rüzgârın saçlarımı savurmasına izin verdiği için…
Canım istediğinde bir ayçiçeğine dönüşüp eylem yapabilme şansını bana verdiği için.
Kahkahalarıma izin verdiği için…
Kalpten inanıyorum; bir gün kadınlar kahkahalarına düşman olanlara çok gülecekler.
O gülüşlerin umuduyla kutlu olsun bayramımız.
